Wiesław Dzwonkowski
(1895-1980)
dyrektor Gimnazjum im. M.Kopernika w Grajewie w latach 1936-1939
Urodził się w 1895 r. w Nikołajewsku. Był najstarszym synem Anzelma Dzwonkowskiego i Heleny z domu Żurkowskiej. Lata szkolne spędził na Kozaczyźnie. Uczęszczał do szkoły w Rostowie nad Donem. , dokąd był ewakuowany przez władze carskie w czasie I wojnie światowej .Studiował na rosyjskim Uniwersytecie Warszawskim, który po wybuchu I Wojny Światowej został ewakuowany do Rostowa nad Donem. Ukończył studia geograficzne w roku 1918 i w tymże roku wraz z ojcem i jedna z sióstr powrócił do kraju.
W roku szkolnym 1918/1919 uczył w gimnazjum w Tarnogrodzie. Od 1919 do 1936 pracował w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Tadeusza Kościuszki w Łomży. Uczył geografii również w innych szkołach średnich łomżyńskich, jak: Gimnazjum Żeńskie im M. Konopnickiej, Gimnazjum Żydowskie, Szkoła Handlowa, Szkoła Przemysłowo-Leśna. W roku 1928 zawarł związek małżeński z Marią Kraszewską, z którego to związku urodziło się troje dzieci: Jacek (1929r.), Marek (1930r.) i Urszula (1932r.). W 1932 roku pobudował dom w Piątnicy k/Łomży. Z początkiem roku szkolnego 1936/37 objął stanowisko dyrektora Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika w Grajewie. Do wybuchu II Wojny Światowej wybudował korytarz łączący salę gimnastyczną z gmachem głównym i rozpoczął budowę nowego gmachu Szkoły, ponieważ stary budynek był ciasny i nie spełniał nowoczesnych wymogów. W dniu wybuchu wojny nowy gmach był prawie gotowy i został ostatecznie wykończony przed 1 stycznia 1940 roku, tzn. już pod okupacją sowiecką.
Tuż przed wybuchem wojny dyrektor Dzwonkowski, po zabezpieczeniu dokumentacji szkolnej opuścił Grajewo i wraz z sekretarzem gimnazjum p. Bartnickim udał się na wschód . Dotarł do Wilna, gdzie zastały go wojska sowieckie. Nowe władze namawiały, aby wracać na zajmowane przed wojną stanowiska, więc Wiesław Dzwonkowski powrócił do Grajewa i ponownie objął stanowisko dyrektora gimnazjum. W organizacji szkoły współpracował z komisarzem sowieckim Sokołowskim. Dyrektorem administracyjnym został p. Glapiński. W tym czasie władze sowieckie dokonywały aresztowań wśród inteligencji grajewskiej. Kilkakrotnie uczniowie ostrzegali swego dyrektora o grożącym mu aresztowaniu, aż wreszcie 10 grudnia 1939 roku po zapewnieniu, że będą opiekować się rodziną, wyprowadzili pod osłoną nocy za miasto. Wraz z kilkoma osobami, o których zawiadomienie prosił uczniów (historyk p. Tobolczyk, inspektor szkolny, ii.) wyruszyli w drogę i po wielu perypetiach przekroczyli „zieloną” granicę i znaleźli się w tzw. Generalnym Gubernatorstwie. W. Dzwonkowski udał się do Warszawy. Po krótkim pobycie przeniósł się do Siedlec, gdzie otrzymał posadę nauczyciela w Szkole Powszechnej we wsi Pruszyn. Tutaj, w najstarszych klasach uczył m.in. zakazanych przedmiotów – historii i geografii, a także współpracował w tajnym przygotowaniu do matury starszej młodzieży.
W styczniu 1945 r. udał się do Łodzi, gdzie otrzymał z Kuratorium Okręgu Szkolnego misję zorganizowania Państwowego Gimnazjum i Liceum im St. Staszica w Zgierzu. Już w lipcu tegoż roku odbył się pierwszy egzamin maturalny w nowo zorganizowanej szkole. Wiosną 1950 r., ze względów politycznych był zmuszony do rezygnacji ze stanowiska dyrektora. Rozpoczął pracę w XV Liceum im. Jana Kasprowicza w Łodzi. W roku 1960 przeszedł na emeryturę, ale pracował w tymże liceum do roku 1970. Po śmierci żony w 1979 roku zamieszkał u syna w Sopocie.
Zmarł 31 marca 1980 roku. Pochowany został w grobie rodzinnym na Powązkach w Warszawie (IV Brama, kwatera 105, rząd III, grób 18). Na pogrzeb przybyła duża grupa byłych uczniów szkół łomżyńskich, którzy mieli stały kontakt ze swym byłym profesorem.