Michał Parchimowicz

(1908-1995)

podoficer zawodowy 9 psk w latach 1926-1939

   Ur. 28 marca 1908 r. w Lubieńcu pow. Nieśwież, jako syn Michała i Marii z Borkowskich. Ukończył 4 klasy gimnazjum w Nieświeżu. W 1926 r. wstąpił na ochotnika do wojska i został skierowany do 9 pułku strzelców konnych w Grajewie. Po odbyciu służby czynnej został podoficerem zawodowym w stopniu plutonowego. W 1935 r. awansował do stopnia wachmistrza i pełnił funkcję szefa 2 szwadronu.
   W kampanii wrześniowej 1939 r. wziął udział w szeregach 9 psk, z którym przeszedł cały szlak bojowy. Po ostatniej bitwy pułku pod Kockiem 2-5 X dostał się do niewoli niemieckiej. W czasie transportu jeńców z Radomia do Lublina uciekł i ukrywał się w lasach Puszczy Nalibockiej. Tam wstąpił w szeregi AK, Zgrupowanie „Słup” Okręgu Wileńsko-Nowogródzkiego, przyjął ps. „Żmija”. W XII 1944 r. został aresztowany przez NKWD i zesłany do obozu pracy w Pieczorze k/Archangielska. Do Polski wrócił w XI 1948 r. Osiadł w Ełku, w którym w 1949 r. rozpoczął pracę w charakterze głównego księgowego w P.O.M.
   Zmarł w kwietniu 1995 r.

Odznaczony:
- Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari,
- 2x Krzyżem Walecznych,
- Medalem Wojska Polskiego,
- Krzyżem Armii Krajowej.