Piotr Popko

(1902-1993)

żołnierz 9 PSK AK, uczestnik bitwy na Grzędach

   Syn Jana. Urodził się 20.06.1902 r. w Woźnejwsi. Pochodził z zamożnej rodziny. Służył w Suwałkach w oddziale kawalerii, a następnie w 5 Pułku Ułanów Zasławskich w Ostrołęce. Do rezerwy został przeniesiony w stopniu plutonowego. Z zawodu był felczerem-weterynarzem. Podczas okupacji sowieckiej jesienią 1939 r. pomagał w ukrywaniu żołnierzy z oddziału ppłk Dąmbrowskiego. Przebywał u niego także sam dowódca – ppłk Jerzy Dąmbrowski. Był członkiem Związku Walki Zbrojnej, ps. „Wuj”. Za przynależność do konspiracji Sowieci wydali na niego wyrok śmierci. Z tego powodu musiał ukrywać się.
   W okresie okupacji niemieckiej działał w podziemiu AK-owskim. Wg Kajetana Barszczewskiego ps. „Żak” został zwerbowany przez niego w 1943 roku. We wrześniu 1944 r. Piotr Popko w szeregach 9 PSK AK walczył na Grzędach.
   Po wojnie działał w konspiracji antykomunistycznej. Służył w 2 kompanii AKO jako sanitariusz. Działał w Polskim Stronnictwie Ludowym. Mieszkał w Rajgrodzie, gdzie pracował. Ujawnił się 25 kwietnia 1947 r. Po ujawnieniu donosili na niego agenci PUBP w Grajewie. W sierpniu 1986 r. udzielił prof. Tomaszowi Strzemboszowi wywiadu na temat pobytu ppłk Dąmbrowskiego w Woźnejwsi.
   Zmarł w Woźnejwsi 9 maja 1993 r. Pośmiertnie został awansowany do stopnia podporucznika.