Wacław Szarejko
(1900-1980)
założyciel pierwszej drużyny harcerskiej w Grajewie
Urodził się w 1900 r. w Mitawie na Łotwie, jako syn Jana i Anny ze Złotkowskich. Swoją przygodę z harcerstwem rozpoczął w 1916 r. w Jarosławiu nad Wołgą, gdzie jego siostra była drużynową drużyny żeńskiej.
Po powrocie do Polski w 1919 r. jego ojciec objął posadę w grajewskim starostwie, a Wacław Szarejko z inicjatywy ks. Jasińskiego zorganizował w Grajewie pierwszą drużynę harcerzy. Drużyna działała pod opieką POW, a za patrona przyjęła T.Kościuszkę. W związku jednak z działaniami wojennymi wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 r. działalność drużyny została zawieszona. Sam Wacław wraz z dh. Złotkowskim i siostrą przenieśli się do Wołkowyska.
Prawie wszyscy członkowie drużyny wstąpili do wojska, by walczyć w obronie ojczyzny. Podobnie uczynił Wacław Szarejko, który walczył na szlaku Modlin-Chorzele. W listopadzie 1920 r. został zwolniony ze służby celem kontynuowania nauki i studiów, przeniósł się do Grodna.
Żona Honorata Merska pochodziła z Danowa k/Bełdy, ukończyła Wyższą Szkołę Rolniczą w Cieszynie. Mieli dwoje synów: Wojciech ukończył architekturę, a Paweł budownictwo na politechnice.
W drugiej połowie lat 30-stych ukończył Politechnikę Warszawską i rozpoczął pracę w woj. krakowskim. Po 1950 r. był profesorem na Politechnice Wrocławskiej.
Zmarł 13 II 1980 r. we Wrocławiu.
trochę różniących się informacji ze strony: www.welecja.pl
Urodzony w Mitawie na Łotwie, do szkoły średniej chodził początkowo w Grodnie. Ewakuowany w roku 1915 w głąb Rosji kontynuował naukę w Jarosławiu zaś po powrocie do kraju w 1918 roku w polskim już gimnazjum w Grodnie, gdzie w 1923 zdał egzamin maturalny. W międzyczasie, ochotniczo wstąpił do wojska i brał udział w wojnie. Studia na W-le Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej ukończył w 1935 roku jako inżynier komunikacji i urządzeń miejskich . Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W roku 1923 został przyjęty do Welecji. Po uzyskaniu dyplomu pracował w nadzorze budowlanym Funduszu Kwaterunkowego W.P. w Brześciu n/Bugiem a od roku 1938 w przedsiębiorstwach budowlanych. Repatriowany w 1946 roku osiedlił się we Wrocławiu, gdzie kierował różnymi robotami przy odbudowie miasta. W okresie 1948-51 był dyrektorem połączonych betoniarni wrocławskich. Od roku 1946 zaczął jednocześnie pracować na politechnice Wrocławskiej. Zaczął od asystentury, a od roku 1951 jako docent kierował Katedrą Budownictwa Ogólnego. BOd roku 1965 był członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i aktywnie działał w Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. W roku 1972 przeszedł na emeryturę.
Był odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, złotymi odznakami Politechniki Wrocławskiej, NOT, PZITB i odznaką Budowniczego Wrocławia.