Aleksander Szczęścikiewicz

(1896-1940)

lekarz weterynarii 9 psk w latach 1922-1938, ofiara Zbrodni Katyńskiej


   Urodził się 25 II 1896 r. w Jarosławiu jako syn Jana i Wawrzyny. W rodzinnym mieście uczęszczał do gimnazjum, w którym w 1914 r. złożył egzamin maturalny. W 1915 r. został powołany do służby czynnej w wojsku austriackim (34 pułk piechoty obrony krajowej). Wkrótce w związku z chorobą zostaje urlopowany i zapisuje się na studia weterynaryjne we Lwowie
   W XI 1918 r. wstąpił ochotniczo do WP (grupa płk Jarosza w Jarosławiu). Od XII 1918 r. pełnił obowiązki podlekarza weterynarii w 5 DP, a następnie 12 pac i 12 DP.

   W 1922 r. uzyskał dyplom lekarza weterynaryjnego we Lwowie. 6 IX 1922 r. jako nadetat 6 Okręgowego Szpitala Koni został przydzielony jako pułkowy lekarz weterynarii do 9 psk, stacjonującego wówczas we Włodawie. Posiadał wówczas stopień porucznika ze starsz. 1 VI 1919 r. W roku 1928 został awansowany do stopnia kapitana ze starsz. 1 I 1928 r. Poza codzienna służbą w pułku podnosił swoją wiedzę fachową, m.in. w okresie 5 X 1936 - 4 III 1937 r. był słuchaczem 5-miesięcznego kursu specjalizacyjnego oficerów zawodowych weterynarii w Szkole Podoficerów Zawodowych Służby Weterynaryjnej.
   1 I 1937 r. został awansowany do stopnia majora ze starsz. 19 III 1937 r. oraz odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
   Był jednym z najdłużej służących w 9 psk oficerów. W 1936 r. we wniosku o nadanie Srebrnego Krzyża Zasługi stwierdzano: Najstarszy oficer pułku. Cieszy się wielkim uznaniem i szacunkiem w korpusie oficerskim. Jako starszy kolega swoim taktem, Wysokiem poczuciem honoru i ideowego stosunku do służby, służy przez długie lata wzorem i przykładem już kilkunastu roczników młodszych kolegów. Doskonały lekarz wet., zamiłowany w swoim fachu i koniu, troską o konia pułkowego przyczynił się do podniesienia stanu kondycji i pielegnacji w pułku, wykazując wielokrotnie wyróżnienie statystyczne pomiędzy innymi oddziałami.
   W szeregach 9 psk służył do 1939 r., gdy został przeniesiony na stanowisko szefa służby weterynaryjne 29 DP. Wziął udział w kampanii wrześniowej w trakcie której trafił do niewoli sowieckiej. Był więźniem obozu w Starobielsku. Został zamordowany w IV 1940 r. w Charkowie.

Awanse: por. – 1 VI 1919 r., kpt. – 1 I 1928 r., mjr – 19 III 1937 r.

Odznaczenia: Medal pamiątkowy za wojnę 1918-1921 (1928 r.), Medal Dzie-sięciolecia Odzyskania Niepodległości (1928 r.); Srebrny Krzyż Zasługi (1937 r.); Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (1938 r.); Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938 r.);

Wykorzystane materiały: CAW - Ap. 31581, KZ 31581; Rozkazy 9 psk 1925-1938; Rozkaz DOK IX Nr 59/1922, 76/1922; Rozkaz DOK III Nr 52/1938; "Rocznik Oficerski" 1923, 1924, 1928, 1932; "Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej", Warszawa 1931; R.Rybka, K.Stepan, "Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939", Kraków 2003; R.Rybka, K.Stepan, "Rocznik oficerski 1939 r. Stan na dzień 23 marca 1939 r.", Kraków 2006; "Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego", Warszawa 2003;