Witold Niesiobędzki
(1896-????)
pierwszy komendant POW obwodu szczuczyńskiego, pracownik US w okresie II RP
Witold Niesiobędzki, s. Stanisława i Bronisławy z Sulimirskich, ur. 14 XII 1896 r. we wsi Boguty Pianki, pow. Ostrów Mazowiecka. Po ukończeniu sześciu klas gimnazjalnych trafił do Szczuczyna na stanowisko sekretarza Biura Ubezpieczeń Wzajemnych, którym kierował Witold Ossowski. W tym czasie właśnie w Szczuczynie Izydor Galiński rozpoczął tworzenie struktur POW. Jednym z pierwszych członków powstającego obwodu VII (szczuczyńskiego) był m.in. Witold Niesiobędzki. Działając w szeregach organizacji już od października 1915 r. przyjął pseudonim „Wernyhora” i został komendantem lokalnym w Szczuczynie.
We wniosku o nadanie mu Krzyża Walecznych za działalność w szeregach POW stwierdzono: Witold Niesiobędzki w zastępstwie Komendanta Szczuczyńskiego obwodu niestrudzoną pracą zorganizował i postawił na wysokiej stopie pod względem doboru i wartości ludzi. Pracy nad przygotowaniem swego terenu do walki oddał wszystkie swoje siły. Poszukiwany i tropiony przez Niemców nie zaprzestał pracy i pozostał na stanowisku. Organizował bez przerwy akcje mające na celu stałe niepokojenie okupantów, magazynował broń i przeciwdziałał masowym rekwizycjom. Aresztowany przez Niemców 1 VI 1918 r. pod zarzutem działalności niepodległościowej. W związku z brakiem dowodów obciążających, które po jego aresztowaniu zdążył wynieść z domu jego brat Wacław Niesiobędzki, został skazany zaledwie na rok więzienia. Był początkowo przetrzymywany w więzieniu w Grajewie, a następnie w Mokotowie i twierdzy Modlin. Zwolniony dnia 10 XI 1918 r. natychmiast powrócił do Szczuczyna, gdzie uczestniczył w procesie rozbrajania Niemców.
Wstąpił na ochotnika w szeregi 33. pp, jednak nadwątlone kilkumiesięcznym pobytem w więzieniu siły nie pozwoliły pozostać mu w wojsku, w związku z czym na początku 1919 r. został przez komisję lekarską uznany za niezdolnego do służby wojskowej i zwolniony z szeregów WP.
Po wyjściu z wojska rozpoczął pracę w administracji skarbowej. Początkowo w Urzędzie Opłat Skarbowych w Grajewie, a następnie od 1930 r. jako naczelnik Urzędu Skarbowego w Sokółce, później również w Białymstoku, zaś od 1936 r. jako radca Izby Skarbowej w Kielcach.
Równocześnie angażował się w działalność społeczną m.in. od 1921 r. był czynnym członkiem Związku Strzeleckiego, pełnił także obowiązki prezesa Powiatowego Komitetu LOPP. Był także aktywnym członkiem Stowarzyszenia Urzędników Skarbowych RP, zasiadając m.in. we władzach Zarządu Okręgowego, jak i Zarządu Centralnego.
Był żonaty z Janiną Rogowską, córką sędziego pokoju ze Szczuczyna, z którą miał dwójkę dzieci - Kazimierza (ur. 1922 r.) i Alinę (ur. 1926 r.)
W okresie wojny był więźniem obozu koncentracyjnego na Majdanku. Po zakończeniu wojny Witold z żoną osiedli w Rzeszowie, gdzie podjął pracę w firmie budowlanej.
Odznaczenia:
Krzyż Niepodległości (1938), Krzyż Walecznych (1922), Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych (1929),
Wykorzystane materiały:
CAW – OPWI 20/2313, KW 84/N-446, Dz. Pers. MSWojsk. 19/1922, informacje od Pana Leszka Niesiobędzkiego.