Wacław Niesiobędzki

(1904-1979)

działacz społeczny z okresu II RP

   Wacław Niesiobędzki, s. Stanisława i Bronisławy z Sulimirskich, ur. 14 I 1904 r. w Szczuczynie. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną, a następnie kształcił się w gimnazjum w Ostrołęce. Wybuch I wojny światowej przerwał jego naukę i zmusił go do powrotu do Szczuczyna.

   Brat Witold „Wernyhora” wtajemniczył go w działalność POW, choć Wacław z racji wieku nie został jej formalnym członkiem. Brat zlecał mu jednak prace i zadania na rzecz organizacji. W momencie aresztowania przez Niemców w dniu 1 VI 1918 r. Witolda, to właśnie Wacław wyniósł z domu rodzinnego wszystkie kompromitujące materiały, w tym listy członków POW i przekazał je Czesławowi Rogowskiemu ps. „Jastrzębiec”, co zapobiegło wsypie. W listopadzie 1918 r. brał aktywny udział w rozbrajaniu Niemców w Szczuczynie.
   Po odzyskaniu niepodległości kontynuował w grajewskim gimnazjum przerwaną podczas wojny naukę. 1 VII 1923 r. otrzymał posadę w ajencji celnej PKP, a we wrześniu 1923 r. rozpoczął pracę, jako adiunkt leśny w nadleśnictwie Rajgród. 1 X 1925 r. został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej szeregach 2. Pułku Saperów Kolejowych. Po jej ukończeniu w stopniu starszego sapera został z dniem 1 X 1927 r. przeniesiony do rezerwy. Otrzymał posadę kasjera Wydziału Powiatowego w Grajewie, na którym to stanowisku pracował aż do wybuchu II wojny światowej.
   W Grajewie angażował się w działalność społeczną m.in. jako skarbnik powiatowego koła Peowiaków, sekretarz Związku Strzeleckiego i członek OSP.
   W sierpniu 1931 r. ożenił się z Marią Chiczyńską, z którą miał syna Leszka Andrzeja (ur. 4 VI 1932 r.).
   W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do pułku saperów w okolicach Lidy. Po kampanii wrześniowej powrócił do Grajewa, do którego po ucieczce do Białegostoku w pierwszych dniach wojny powróciła żona z synem. Podjął pracę na stanowisku urzędniczym, w związku jednak z aresztowaniami uciekł do Świdnika k/Lublina na terytorium okupacji niemieckiej, gdzie się ukrywał do końca wojny. Żona wraz z synem zostali 13 IV 1940 r. deportowani do Kazachstanu. Udało im się poprzez Armię gen Andersa powrócić do Polski w 1948 r.
   Po zakończeniu II wojny światowej Wacław osiadł w Białej Podlaskiej, gdzie podjął pracę w Urzędzie Skarbowym. Zmarł we wrześniu 1979 roku, został pochowany w Lublinie. Żona wraz z synem powrócili do Grajewa, gdzie w październiku 1984 r. zmarła.

Odznaczenia:
Medal Niepodległości (1937), Medal 10-lecia, Krzyż pamiątkowy rozbrojenia i wypędzenia Niemców.

Wykorzystane materiały:
CAW – MN 16.03.1937, informacje od Pana Leszka Niesiobędzkiego.