Aleksander Aleksiejew

(1911-1987)

nauczyciel grajewskiego gimnazjum w okresie PRL

   Urodził się 15.8.1911 roku w Łapach. Był tancerzem salonowym. W okresie okupacji niemieckiej razem z żoną prowadził tajne nauczanie w Przechodach (gmina Ruda) oraz po aresztowaniu Antoniego Petrajtysa i Józefa Kiełczewskiego także w Grajewie. Po zakończeniu okupacji niemieckiej w lutym 1945 roku został w lutym 1945 roku nauczycielem w Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Grajewie. W początkowym okresie poza nauczaniem, zajmował się również sprowadzaniem sprzętów do budynku odbudowanej szkoły. Uczył języka angielskiego a także prowadził zajęcia z ćwiczeń cielesnych.

   Brał aktywny udział w organizowaniu życia kulturalnego szkoły. Uczył uczniów różnych tańców, szczególnie najbardziej popularnych (walc, tango, oberek oraz polonez, który był potrzebny na studniówkę). Podczas nauki tańca kładł duży nacisk na zachowanie się wobec partnerki. Elementy te były powtarzane wielokrotnie. Sam układał również słowa piosenek. Ponadto był opiekunem Drużyny Harcerzy im. Zawiszy Czarnego, Gimnazjalnego Klubu Sportowego, Koła Demokratycznego oraz redakcji Gazetki Szkolnej „Zwierciadło”. Realizował politykę przychylną władzy komunistycznej. Werbował członków do Związku Młodzieży Polskiej.
   W latach 1948-1949 pełnił obowiązki dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Grajewie. Działał również w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Pełnił w nim (od 6 listopada 1945 roku) funkcję zastępcy członka Zarządu Oddziału Powiatowego. Był profesorem Seminarium Nauczycielskiego w Ełku. Mieszkał na ulicy Parkowej. Działał w Miejsko-Gminnym Kole ZBOWiD w Grajewie. 10 czerwca 1977 r. został wybrany na członka Komisji Młodzieżowej Zarządu Koła, a 1 grudnia 1982 r. – członkiem komisji kulturalno-oświatowej. Zajmował się również działalnością harcerską. Był opiekunem młodzieży harcerskiej podczas wycieczek organizowanych w wakacji lub w ferie (m. in. do Szklarskiej Poręby).
   Wśród nauczycieli grajewskiego liceum charakteryzował się oryginalnymi pomysłami na szkolne życie uczniów i barwnym słownictwem. Na pierwszych lekcjach nakazywał uczniom nosić krawaty. Spotykała się to z protestami uczniów, ale Aleksander Aleksiejew powoływał się na kulturę ubioru, ambicję przyszłego inteligenta. Zobowiązał też uczniów do noszenia na lewym rękawie tarczę szkolną z napisem LO 8. Na chłopców mówił „wroniaki”, a na dziewczyny „podfruwajki”. Z zamiłowania był podróżnikiem.
   Uczył również manier i był mistrzem ceremonii podczas przygotowań do bali karnawałowych. Uczył nawyków kultury na parkiecie: zaproszenia do tańca, ukłonów, ułożenia rąk, podstawowych kroków tanecznych, odprowadzania i spaceru towarzyskiego. Z ramienia Rady Pedagogicznej był opiekunem i wodzirejem Balów Międzynarodowych. Organizowano je co roku w sali grajewskiego liceum. Zorganizował z uczniami kotyliony, pocztę francuską. Każdy otrzymywał przypięty do piersi anonimowy numerek osobisty i tańczono, gdy muzyka zaczęła grać. Grał również na gitarze, fortepianie, śpiewał romanse Wertyńskiego, prowadził chór i orkiestrę mandolinowo-gitarową. Na akordeonie grał w niej Antoni Czajkowski, a na gitarze – Stanisław Łatwajtys z Bargłowa, późniejszy proboszcz. Nauczał ponadto ludowe piosenki mazurskie i warmińskie, a także rewolucyjne i ludowe pieśni rosyjskie. Wykonywano je następnie na akademiach pierwszomajowych w kinie.
   Następnie został Inspektorem Szkolnictwa w Białymstoku. W latach 60. był przewodniczącym Sekcji Emerytów i Rencistów, działającej przy wspomnianym Zarządzie. W marcu 1963 r. uczestniczył w zebraniu Podstawowej Organizacji Partryjnej przy ZNP. Spotkanie zorganizowano w związku z gorącą polemiką, jaka przeszła przez kraj po orędzie biskupów polskich do biskupów niemieckich w 1965 r. Aleksander Aleksiejew zaapelował wówczas, by każdego członka POP uczynić odpowiedzialnym za właściwe wyjaśnianie tych problemów młodzieży i rodzicom.
   Pod koniec pracy zawodowej ponownie został nauczycielem w grajewskim gimnazjum. Zmarł w 1987 r.