Adam Łempicki

(1907-1991)

absolwent grajewskiego Gimnazjum

  Urodził się 11 sierpnia 1907 r. w Konieckach jako syn Anny. Był uczniem grajewskiego Gimnazjum, w którym to w 1927 zdał maturę (wg niektórych dopiero w 1930). W latach 1922-1928 był członkiem I GDH im. J.H.Dąbrowskiego. Brał udział w licznych kursach, obozach i zlotach. W latach 1931-33 ukończył kurs Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie pod Ostrowią Mazowiecką i został mianowany podporucznikiem służby stałej, otrzymując przydział do 33 Pułku Strzelców Kurpiowskich w Łomży.

   W 1939 r. brał udział w walkach z Niemcami w składzie tego pułku jako dowódca 5-ej kompanii w stopniu porucznika. Od 13 IX do 2 X prowadził walki partyzanckie w rej. czerwonego Boru. Po zajęciu Łomży przez wojska radzieckie rozwiązał oddział i rozpoczął pracę konspiracyjną w Służbie Zwycięstwa Polski. W styczniu 1940 r. otrzymał rozkaz przejścia na Węgry i udania się do Francji. jednak podczas przekraczania Prutu został aresztowany przez radziecką straż graniczną, wywieziony w głąb ZSRR i osadzony w obozie na Uralu. Zwolniony z obozu w sierpniu 1941 r. w październiku wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR.
   Z armią tą przewędrował z Tockoje przez południowe obszary Uzbekistanu, Irak, Syrię, Egipt, a następnie przez Morze Śródziemne do Włoch. We Włoszech, od kwietnia 1944 r., rozpoczął walkę z Niemcami w składzie l0 Lwowskiego Batalionu Strzelców jako dowódca, 4 Kompanii w stopniu kapitana. Batalion ten należał do 5 Kresowej Dywizji Piechoty dowodzonej przez gen. N. Sulika. Brał udział w walkach o Monte Cassino, w których wielkim sukcesem jego kompanii było zdobycie "Widma" - północno-zachodniej części niemieckich pozycji obronnych. Uczestniczył też w walkach pod Ankoną i Villanova. Ranny w trakcie przygotowań do zajęcia Bolonii Leczony był w szpitalach w Cassamassima i Neapolu, skąd przetransportowany został do Edynburga w Szkocji. Po zakończeniu Leczenia w tamtejszym szpitalu powołany został, 18 sierpnia 1945 r., na kurs Wyższej Szkoły Wojennej w Cupar Fefe w Szkocji.
   2 czerwca 1947 r. powrócił do Polski i osiedlił się w Piszu na Mazurach, gdzie otrzymał posadę nauczyciela języka angielskiego. Po przejściu na emeryturę w 1975 r. podjął się pracy społecznej. Był przez długi czas przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego Polskiego Związku Łowieckiego w Olsztynie, pracował w wojewódzkich zarządach Ligi Ochrony Przyrody i Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W 1988 r. awansowany został na podpułkownika.
   Zmarł 26 stycznia 1991 r.

Odznaczony: Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Monte Cassino, Italy Star, Military Cros i innymi.