Stefan Ossowiecki
(1877-1944)
członek zarządu Huty Szkła "Janina" w Grajewie w okresie II RP
Urodzony 22 sierpnia 1877 r. w Moskwie w pałacyku Ossowieckich przy ul. Wielkiej Gruzińskiej w rodzinie szlacheckiej z okolic Mohylewa na Białorusi. Był synem Jana (zm. 1915), inżyniera chemika, absolwenta petersburskiego Instytutu Technologicznego, asystenta profesora Dmitrija I. Mendelejewa, właściciela fabryki farb i lakierów, aktywnego działacza moskiewskiego Towarzystwa Dobroczynności oraz Bony z Newlin-Nowohońskich (zm. 1939) z Tołoczyna na Białorusi. W 1894 r. ukończył 3 korpus kadetów w Moskwie i rozpoczął studia w Instytucie Technologicznym w Petersburgu, uwieńczone stopniem inżyniera technologa. Jako jeden ze zdolniejszych absolwentów tej uczelni został wysłany na praktykę do zakładów chemicznych Cassel we Frankfurcie nad Menem. Po powrocie do Rosji pracował w fabrykach benzyloanilinowych i w fabryce ojca, która rozbudowana pod koniec XIX w., stała się dużym, szeroko znanym przedsiębiorstwem.
Po rewolucji lutowej wybrano go na wiceprezesa Związku Wojskowych Polaków w Moskwie, a 21 czerwca 1917 r. na członka powołanego w Piotrogrodzie Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego (Naczpolu). Wkrótce po przejęciu władzy przez bolszewików aresztowany w Moskwie trafił pod zarzutem szpiegowania na rzecz Francuskiej Misji Wojskowej do więzienia na Łubiance, gdzie przebywał przez kilka miesięcy i otrzymał wyrok śmierci. Zwolniony w wyniku interwencji znanego adwokata Aleksandra Lednickeigo i bolszewickiego dygnitarza Karola Radka.
W 1918 r. po blisko 40 latach pobytu w Rosji (Petersburg – Piotrogród – Moskwa) powrócił do Polski i zamieszkał w Warszawie. Od 1919 r. pracował na kierowniczych stanowiskach w Towarzystwie Akcyjnym Zakładów Żyrardowskich, spółce akcyjnej „Widzewska Manufaktura”, warszawskim przedsiębiorstwie budowlanym oraz w kilku innych firmach mających siedzibę w Warszawie. Był współzałożycielem i wiceprezesem rady nadzorczej Banku Handlu Zagranicznego, a także członkiem zarządu huty szkła „Janina” w dobrach Grajewo. W 1930 r. pod patronatem Zrzeszenia Oficerów Rezerwy wraz ze swym kuzynem Władysławem Skarbek Stefanowskim zorganizował spółdzielnię zajmującą się dezynfekcją aparatów telefonicznych preparatem ich własnego wynalazku.
Zginął w czasie powstania warszawskiego zastrzelony w ruinach przylegającego do al. Szucha byłego gmachu Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej.
Od lat młodzieńczych przejawiał zdolności telepatyczne, medialne i telekinetyczne. Wiele cennych wskazówek w tym zakresie otrzymał jeszcze w czasie pobytu w Rosji od żydowskiego jasnowidza Worobieja (Wróbla) z Homla. Już na początku XX w. ze względu na dar jasnowidzenia towarzyszył Ossowieckiemu klimat niezwykłości i tajemniczości, co w dużym stopniu sprzyjało kontaktom z wieloma znanymi ludźmi, w tym z arystokracją rosyjską. Łączyła go przyjaźń z bratem cesarza Mikołaja II (1868–1918) – wielkim księciem Michaiłem Aleksandrowiczem (1878–1918). W Warszawie w latach 20. i 30. XX w. z dużym powodzeniem przeprowadzał eksperymenty parapsychologiczne, które przyniosły mu znaczny rozgłos w kraju i za granicą. Utrzymywał kontakty z najwybitniejszymi specjalistami w zakresie parapsychologii w Europie. Był współzałożycielem i członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Parapsychologicznego Wyniki swych eksperymentów opisał w książce Świat mego ducha i wizje przyszłości (Warszawa 1933, wyd. 2 Łódź 1991).
Żródło: http://www.polskaipetersburg.pl/hasla/ossowiecki-stefan